რა ჩუმი ხარ ღამევ!
როგორი ბნელი და მრავლისმთქმელი..
ამავდროულად, არაფრის მთქმელი..
იტევ ყველაფერს და თან ვერაფერს..
ვიფიქრო ისე, მე როგორც მინდა,-
მიშვებ ნებაზე..
ხოდა მე გხედავ შენ მოცეკვავეს
უცხო, მისტიკურ სიმფონიაზე.
რა ჩუმი ხარ ღამევ!
უფრო შავფერი, ვიდრე წყვდიადი..
შენ, ყველა გრძნობის ხარ სამძიმარი.
ვით წევრი ბნელი რიტუალისა,
სახეს გიმალავს შავი ნიღაბი
და უარყავი შენ განთიადი.
რა ჩუმი ხარ ღამევ!
მაძლევ უფლებას, თავისუფლებას,
ნეტარს ყველაზე..
არასდროს გძინავს, არც მაშინ, როცა
თითქოს სინათლე დაგირღვევს კალთებს..
თუმცა, შორს არის სრულყოფილება,
რადგან უნაკლო მხოლოდ ღმერთია!
სად გაქრა შენი იდუმალება,
თუ ვიცი, როდის დამათენდება?..
